Αρχικά το οστό (και φυσικά ακολουθεί και το ούλο) αρχίζει και υποχωρεί τόσο σε ύψος όσο και σε πλάτος. Οπότε σε εκείνο το σημείο δημιουργείται μια λακκούβα Σε μια περίοδο 3 μηνών έχει μειωθεί ο όγκος του οστού στην περιοχή που υπήρχε το δόντι κατά 60% περίπου.
Επειδή τα δόντια έχουν συνεχώς την τάση να ανατέλλουν, το δόντι της άλλης γνάθου που κλείνει στο κενό προχωράει περισσότερο από τα διπλανά του και αρχίζει να εισχωρεί στο κενό που υπάρχει ή πιέζοντας τα δόντια που βρίσκονται εκατέρωθεν του κενού τα αναγκάζει να γέρνουν προς το κενό, Όταν περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα παρατηρούμε ότι τα δόντια που βρίσκονται δίπλα στο κενό έχουν γείρει προς αυτό ενώ το απέναντι δόντι “ έχει φύγει “ από την ευθεία των άλλων δοντιών. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να δημιουργούνται κενά στα οποία σφηνώνουν τροφές και έτσι μπορεί να χαλάσουν τα δόντια που βρίσκονται γύρω από το κενό και στις δύο γνάθους.
Η δεύτερη επιλογή είναι να αποκατασταθεί το κενό με την κατασκευή μιας γέφυρας, δηλαδή μιας μονοκόμματης κατασκευής τριών δοντιών, δύο στεφανών που θα σκεπάσουν τα δύο δόντια στηρίγματα και ένα γεφύρωμα που θα καλύπτει το κενό και θα στηρίζεται στα άλλα δόντια. Αυτή η επιλογή ήταν η μοναδική πριν την ανακάλυψη των εμφυτευμάτων. Προϋπόθεση είναι να τροχιστούν τα δόντια που βρίσκονται δίπλα από το κενό διάστημα. Δηλαδή πρέπει να αφαιρεθεί οδοντική ουσία σε όλες τις πλευρές του δοντιού ώστε να χωρέσει η στεφάνη της γέφυρας. Αυτό κάποιες φορές δημιουργεί φλεγμονή στο νεύρο του δοντιού με αποτέλεσμα να χρειάζεται ενδοδοντική θεραπεία (κοινώς απονεύρωση), ίσως και αποκατάσταση με άξονα εφόσον το δόντι έχει αδυνατίσει αρκετά. Ακόμη και αν δεν χρειαστεί άμεσα, οι έρευνες έχουν δείξει ότι δόντια που είναι μέσα από στεφάνες ή γέφυρες έχουν 3% κατά έτος πιθανότητες να νεκρωθούν, Οπότε και αν ακόμη δε χρειάζεται άμεσα ενδοδοντική θεραπεία, στο μέλλον μπορεί να χρειαστεί. Έτσι βλέπουμε ότι η λύση της γέφυρας αποκαθιστά το κενό αισθητικά και λειτουργικά αλλά έχει κάποια θέματα που αφορούν την κατάσταση και την μακροζωία των δοντιών στηριγμάτων. Τέλος, δε μπορεί να κατασκευαστεί γέφυρα αν δεν υπάρχουν δόντια και από τις δύο πλευρές του κενού.
Οπότε καταλήγουμε στην τρίτη επιλογή που είναι η τοποθέτηση ενός εμφυτεύματος. Για να μπορέσει να γίνει αυτό μερικές φορές πρέπει να γίνει προεργασία πριν από την εξαγωγή, ώστε να ετοιμαστεί η περιοχή για να δεχθεί το εμφύτευμα. Η εξαγωγή πρέπει να γίνει όσο το δυνατόν πιο ατραυματικά, για να διασωθεί το οστό γύρω από το δόντι που εξάγεται. Μαζί με το εμφύτευμα μπορεί να χρειαστεί να τοποθετηθεί οστικό μόσχευμα για να γεμίσει το κενό γύρω του. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να τοποθετηθεί άμεσα και η στεφάνη, μεταβατική ή και μόνιμη, όχι όμως πάντα. Περιμένουμε περίπου δύο μήνες ώστε το εμφύτευμα να οστεοενσωματωθεί (δηλαδή να δημιουργηθεί νέο οστό γύρω από το εμφύτευμα), και έπειτα προχωρούμε στην αποκατάσταση με μια στεφάνη επί εμφυτεύματος, και έτσι να έχουμε ένα καινούριο “ δόντι “ αισθητικό και λειτουργικό όπως το παλιό, χωρίς να ακουμπήσουμε τα διπλανά δόντια. Ένα πλεονέκτημα ακόμη, συγκριτικά με τη λύση της γέφυρας είναι ότι στη γέφυρα τη δύναμη κατά τη μάσηση που αφορούσε στο παλιό δόντι τη μοιράζονται τα άλλα δύο ενώ σε αυτή τη λύση την αναπληρώνει το εμφύτευμα και δεν επιβαρύνει τα άλλα δόντια, ενώ φυσικά το οστό και τα ούλα δε παθαίνουν ουσιαστικές μεταβολές και δεν υποχωρούν. Υπάρχουν και περιπτώσεις βέβαια που δεν μπορεί να τοποθετηθεί εμφύτευμα άμεσα και θα πρέπει να περιμένουμε λίγο ή ακόμη και να χρειαστεί ανάπλαση της περιοχής για να μπορέσει να δεχθεί το εμφύτευμα.
Έτσι ακόμη και αν είναι πιο ακριβή λύση, αποτελεί ότι πιο κοντινό στο φυσικό δόντι έχουμε ανακαλύψει που το αντικαθιστά ολοκληρωμένα.
Σε πολλούς ανθρώπους συμβαίνει κάποια στιγμή της ζωής τους να φτάσουν στο σημείο που πρέπει να βγάλουν ένα από τα οπίσθια δόντια της πάνω ή κάτω γνάθου και συχνότερα τον 1ο γομφίο. Είτε από ατύχημα ( κάτι σκληρό στο φαγητό), είτε από βαθιά τερηδόνα (κάποιος αμέλησε να επισκεφτεί τον οδοντίατρο εγκαίρως), είτε πιο σπάνια επειδή κουνιέται και πλέον δεν μπορεί να παραμείνει λειτουργικό στο στόμα ( περιοδοντίτιδα βαριάς μορφής). Εντάξει τα κατάφερε και ο οδοντίατρος έκανε την εξαγωγή. Και τώρα τι κάνει; Βασικά υπάρχουν τρεις επιλογές.
Η πρώτη επιλογή είναι να μην κάνει τίποτα και να μείνει έτσι το κενό. Είναι και πίσω και δε φαίνεται στο χαμόγελο, θα τρώει και από την άλλη μεριά, μια χαρά θα είναι, έτσι; Αυτή στην πραγματικότητα είναι η χειρότερη λύση. Όταν ένα δόντι εξάγεται γίνονται τα εξής πράγματα:
ΜΑΡΙΟΣ ΚΡΟΜΜΥΔΑΣ
ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ Ο∆ΟΝΤΙΑΤΡΟΣ
Έχασα ένα οπίσθιο δόντι, και τώρα τι;
